Ukazuje realne rzeczy, które w końcowym odbiorze stają się cieniami, zużyte tkaniny poukładane jedne na drugich przyjmują postać duchów. Nie ma żadnych postaci, pozostaje tylko ślad ich ulotnej obecności, rodzaj drgnienia powietrza, świadomość niebezpieczeństwa „metafizycznego” zagrożenia, ewentualność katastrofy, która nie spowoduje nic więcej, poza poruszeniem tkanin.